Onze beminde wetgever, altijd erop uit om ons tegen onszelf en de boze wereld te beschermen, is over de jaren heen van heel wat reglementen bevallen. Dat geeft als positieve bijwerking een hoop werkgelegenheid voor politici, bureaucraten en lobbyisten.
Die regulering moet dan vervolgens natuurlijk gecontroleerd worden. Daar worden dan instituten voor opgericht die procedures maken en andere instituten die die procedures controleren. Ook dat geeft dan weer een hoop werkgelegenheid aan controleurs, advocaten en bureaucraten.
In België heeft men zo het BIV opgericht (Belgisch instituut van Vastgoedmakelaars) dat bepaalt wie in België vastgoed mag aanbieden en wie niet. En men heeft het FSMA dat mag bepalen welke investeringen mogen verkocht worden en door wie.
Reglementen zijn er om de consument te beschermen tegen de aanbieders. Of was het omgekeerd?
Maar wat dan met vastgoed dat aangekocht wordt door investeerders? En investeringen die door vastgoed gegarandeerd worden? Wat met stukjes parkeergarage, hotelkamers, zorgflats of ziekenhuiskamers? Om nog maar te zwijgen van begrafenisplekken?
Niet in het openbaar aub…
In België heeft men de lijn proberen trekken bij het gebruik. Als je zelf je stukje vastgoed kan betrekken, is het vastgoed, anders is het een investering. Een stukje parkeergrond bij de luchthaven is vastgoed (ik kan het immers zelf gebruiken). Een hotelkamer is een investering. Een lapje begrafenisgrond is vastgoed (perfect zelf te gebruiken). Een ziekenhuiskamer is een investering.
UKvastgoed mag dus wel vastgoed aanbieden, maar geen investeringen. Tenminste niet onder 100.000€. Eenmaal daarboven gaat men ervan uit dat de investeerder wel slim genoeg is om te weten wat hij doet. Of rijk genoeg dat het de wetgever niet echt kan schelen.
Sommige van de meest interessante stukjes UK vastgoed mogen we in België dus niet aanbieden. Uiteraard mag dat in Engeland wel. Niets houdt een investeerder van hier tegen om het dan ginder rechtstreeks te gaan kopen. Maar het in dit land te koop aanbieden of ervoor reclame maken, kan dus niet. Strafbaar voor de wet. Of je zou een peperdure “prospectus” moeten maken. Een soort bijsluiter bij investeringen die even leesbaar is als die bij medicamenten.
Jammer dus voor de Belgische consument. Als hij wil profiteren van sommige van de meest interessante aanbiedingen, dan zal hij zijn informatie in Engeland zelf moeten halen.
Gesofistikeerd
In Engeland bekijkt men de zaken van de andere kant. Niet het product wordt gereglementeerd, wel aan wie het mag verkocht worden. Daar heeft men de “sophisticated investor” uitgevonden. De man die kan bewijzen dat hij e.e.a. afweet van investeringen, of die meer verdient dan 100.000 pond is een “sophisticated investor”. Zo een man moet zelf maar weten wat hij doet en kan dus investeren in hotelkamers, zorgflats en andere soorten investeringen.
De rest van de bevolking moet tegen zichzelf beschermd worden en mag dat dus niet. Gelukkig zijn er genoeg gesofistikeerde investeerders om stilaan van een “markt” te spreken voor dit soort alternatieve investeringen. En die groeit heel snel in Engeland.
En in tijden van internet?
Maar ook in de wereld van de financiering slaat het internet stilaan gaten in de bureaucratische droom. Bedrijven die financiering zoeken, moeten normaal via banken, advocaten en andere tussenpersonen om de investeerder te bereiken. En die willen uiteraard allemaal een behoorlijke graan meepikken. Om de consument te beschermen natuurlijk.
Via nieuwe vormen van crowdfunding en verkoop van investeringen die door vastgoed verzekerd worden, zoeken bedrijven daarom rechtstreekse financiering bij de investeerder. Omdat de Engelsen iets gesofistikeerder zijn in alles wat financiering aanbelangt, hebben ze ook iets beter nagedacht dan ons eigen landje. En is de markt voor alternatieve financieringen dus een stuk verder ontwikkeld.
In ons land dreigen zulke constructies natuurlijk gaten te maken in de comfortabele bron van inkomsten van onze financiële sector. Stel u voor dat de consument bij ons net zoals in Engeland rechtstreeks zou beginnen investeren in dergelijke projecten. Zonder tussenkomst van de banken. Dat moet absoluut vermeden worden. Ter bescherming van de consument.
Gelukkig zijn er vandaag ook meer en meer gesofistikeerde investeerders die ook zonder dure banken hun weg kunnen vinden. Dankuwel internet. Jammer voor de werkgelegenheid bij de banken.